Mijn stem klinkt hoog en schel.
Een gevoel van irritatie roept mijn eigen stemgeluid op.
Helaas voelt het alsof ik de toon niet meer kan aanpassen. Het is te laat en de emoties zijn te hoog opgelopen.
De theorie ken ik: Zelf RUSTIG en DUIDELIJK spreken als de klas onrustig is.
Altijd kalm proberen te blijven ongeacht de situatie.
Toch schiet het er ineens uit; “Jullie doen verdorie net alsof ik een hoop stront ben!”
Een kleine gniffel hoor ik achterin mijn klas als ik de zin eruit heb gegooid.
Het is een gevoel van machteloosheid wat lijkt te overheersen.
Als docent wil ik de regie kunnen houden.
En dan graag positief met humor en wat liefde.

Nou… één ding weet ik wel… het woord positief voelt deze les hetzelfde als een Dinosaurus. Uitgestorven dus! Weg! Verdwenen!


En wat is dat toch een naar gevoel.
Zo moet het niet gaan. Zo wil ik niet zijn en wat ben ik boos en verdrietig over hoe respectloos sommige jonge mensen met elkaar en de docent omgaan.

Ik wil kippenvel voelen van mijn vingers tot mijn kruin, omdat die gasten elkaar troost bieden, een goede grap maken of mij positief uitdagen.
Ik voel veel, maar geen fijne kriebel of tevredenheid.

Als het vervelende lesuur is afgelopen geef ik een meisje een aai over haar bol. Er zijn altijd mensen de dupe van deze situatie. Zacht fluister ik naar haar dat het me spijt dat de sfeer zo waardeloos was en dat ik het gewoon ook even niet meer wist.
Trouwens… we gaan denk allemaal niet jubelend de pauze in. Het kan toch niet zo zijn dat ook maar één iemand energie haalt uit zo’n les.
Ik hoop dat mijn collega’s in de pauze niet aan mijn hoofd gaan knagen. Het verschil tussen een sappige tomaat en mijn rode gezicht zou ik persoonlijk niet kunnen onderscheiden.

BAM 💥 … de onzekerheid slaat na 15 jaar onderwijs weer eens toe.
In plaats van alles even naast me neer te leggen pijnig ik mijn mindset met negatieve gedachtes over mijn onkunde.
En het schooljaar is net begonnen!

Misschien had ik toch bloemist moeten worden. Mondhygiëniste ook top?
Lul ik lekker de oren van iemands kop, terwijl de persoon in de stoel alleen ongemakkelijk kan knikken.

Onzin natuurlijk allemaal! Ik ben juf, ik blijf juf, ik voel me juf en dat gaat met vallen en opstaan.
Na de “val” vandaag zal ik moeten opstaan.
Sterker nog, na alles wat ik met die pubers dagelijks meemaak hoop ik dat ze mij ooit tillen!
Sociale vaardigheden kun je trainen.
Reken maar dat ik mijn best ga doen.

Na al die jaren heb ik nog veel te leren…
Vandaag voelt misschien mislukt, maar misschien heb ik soms een harde les nodig om te beseffen dat het allemaal niet vanzelf gaat.

Morgen weer een nieuwe dag!
Vanavond oefen ik alvast op mijn vriendelijkste glimlach. Sta ik bij de deur en help ik je oefenen hoe fijn het voelt dat je elke keer weer nieuwe kansen krijgt, zodat je weer naar binnen mag.

#onderwijselkedaganders

Advertentie