Soms kan ik er niks aan doen. Het zijn van die beren, groot en klein. En ik zie ze op de weg. Regelmatig zelfs, terwijl het achteraf gewoon mieren waren!
Mijn hoofd vult zich nu eenmaal snel met verwachtingen waar ik misschien niet aan kan voldoen, onzekerheden en boodschappen die gewoon nog moeten worden gehaald. Of die toch niet moesten worden gehaald. We bleken achteraf nog 3 tubes tandpasta in huis te hebben.
Ketchup! Morgen ketchup halen ✅. Ik eet morgen soep, maar vandaag miste ik de ketchup. Oké… misschien hoef ik morgen dan geen ketchup te halen. Welkom in mijn hoofd!
Het hele corona gebeuren helpt ook lekker mee. Snottebellenbeleid? Vrolijk woord met minder leuke lading. Een hele uitdaging om gewoon naar mijn werk te kunnen met dit in mijn achterhoofd.
Gelukkig wat ‘leuks’! Duuk komt aan met een lootje. Een lootje??? Ohhhh… mijn hemel! Groep 5, dat wordt een surprise maken. Serieus, ben ik al in die fase beland? Wanneer moet dat kreng af?
Ik ben blij dat ik een blik bonen in huis heb, zodat we vanavond kunnen eten. Verse groentes helaas vergeten, maar wel 4 tubes verse tandpasta (waar we dus nog 3 van in huis hadden).
“Super leuk Duuk, een surprise maken! Ik heb er zin in.” Liegen lijkt me gepast op dit moment.
Plannen, organiseren en vooral prioriteiten stellen zijn voor mij soms een flinke uitdaging. Jaloers kijk ik regelmatig naar mensen met mooie lijstjes die ze ook nog eens gestructureerd afwerken.
Ik doe ze na, maar mijn lijstjes zijn al net zo chaotisch als mijn hoofd.
Een beetje creatief denken gaat me af en toe wel lekker af. Vroeger kon ik al dagen tekenen en knutselen met mijn zus. Deze gezellige eigenschap heb ik niet overgedragen op mijn zoon.
Het woord ‘haten’ gebruiken we liever niet in huis, maar wat ik wel weet: DUUK HAAT KNUTSELEN!
Gelukkig lacht hij om zijn eigen lampion als wij na acht keer raden er nog steeds geen Minion in zien. Duuk bijt zich nog liever vast in een lastige rekensom dan dat hij een tekening maakt.
Maar:
Duuk weet waar de beperkingen van zijn moeder liggen. Hij staat de dag na het gekregen lootje klaar met een doos, schaar en zaag om te beginnen aan zijn surprise.
“Mam, laten we meteen gaan beginnen!”
Ik buig me over de details van de panda, terwijl Duuk met flink wat geweld mijn kledinghangers aan gort zaagt voor een stuk bamboe. Trots kijken we elkaar na twee uur aan. Hij is beretrots op het resultaat. Ik ben super blij met een beer minder op de weg.
Ik smelt als ik zijn tevreden koppie zie en ben hem dankbaar dat hij een plekje heeft geleegd in mijn chaotische brein.
Nu al zie ik dat hij anders in elkaar zit dan zijn moeder. Halleluja wat ben ik blij dat er een deel van Tim zijn genen in mijn kids is terechtgekomen.
Morgen haal ik ketchup! Of moest ik nu de boeken terugbrengen naar de bieb 🤔?
sanne.world 