Meteen weg terwijl je net de deur van je werk dichtslaat. Is dat nu wel zo verstandig? Terwijl de leerlingen nog ‘s nachts in mijn gedachtes de revu passeren ben ik in de ochtend zakken vol kleding aan het vacuüm trekken. Schijnt namelijk super handig te zijn!
Ruimte over, maar de Mount Everest is er niks bij als ik door de straten van Frankrijk banjer over een paar dagen met mijn gekreukte kleding. Het leuke rode jurkje ziet er na twee dagen zonder zuurstof uit als een verschrompelde rotte perzik.
Mijn dramatische inpaktactiek probeer ik te verzachten door mezelf voor te houden dat die paar dunne jurkjes en korte broeken binnen no time droog zijn aan dat lijntje achter de tent in de Franse zon.
Dus…. Zo min mogelijk mee is de code. En één lange broek voor iedereen is misschien zelfs al overbodig. Zonder dat Tim het ziet gooi ik stiekem dat grote fleece deken in de zak naast mijn rode jurk.
In de auto valt direct de ontspanning over mijn lijf. Het welbekende loslaten van werk en thuis begint al in de auto. Volledig vertrouwen heb ik in Tim zijn rijkunsten en ik heb zin om dat korte vermoeide lontje om te buigen naar de ideale uitgeruste campingmoeder.
Hondenvriend Kees hebben we in de beste en liefste handen achtergelaten bij mijn schoonouders dus alle reden om met een gerust hart te vertrekken. Met miezer komen we aan op de kleinschalige sfeervolle camping in de Jumilhac-le-Grand. Tijdens het opzetten is het droog!
We mogen op een gigantisch stuk grond zelf een plek kiezen. De eigenaar adviseert een mooie schaduwplek onder de bomen. Al schreeuwt onze Weeronline app om vooral niet te luisteren naar de eigenaar op dit moment. Elke zonnestraal pakken die je pakken kunt.
17 dagen zullen we de tijd krijgen om te genieten van elkaar, de Dordogne, vers stokbrood en warmte.
Misschien dat laatste ☀️ alleen niet zo natuurlijk als verwacht. Echt geen Limburg waar we twee jaar geleden zaten toen alles wegspoelde, maar ook geen reden om mijn zonnebril de eerste dagen op te zetten.
Mijn fleece deken blijkt mijn grote vriend te worden tijdens de koude ochtenden en avonden. Wiep is dolgelukkig met de regenlaarzen die ze van ons voor haar verjaardag heeft gekregen in Perigueux.
Duuk zijn enige lange trainingsbroek mag na deze vakantie een maand weken in de biotex.
De kinderen hebben meteen hun draai gevonden en spreken na 3 dagen vloeiend Vlaams (camping met alleen Hollanders en Belgen). Ik moet echt mijn verwachtingen even flink bijstellen door het weer, maar mijn Belgische buurman haalt elke dag de zon in mijn hoofd tevoorschijn door zijn heerlijke gepingel op de gitaar.
Jep… we balen wel dat de wind hard waait en dat er dagen zijn dat we ontbijten op de grond in de tent omdat de campingstoelen nat zijn. Door het weer geven we bakken vol geld uit aan uitjes en het bezoeken van dorpjes om de tent soms wat te ontvluchten.
Waar wij teleurstelling voelen omtrent het weer ervaren Duuk en Wiep intens geluk door een picknick in de tent, avonden vol plezier met vrienden en het ontbreken van extreme hitte.
Een mooie spiegel van de kinderen dat we die knop om moeten zetten. En ja er is misschien ook niks mooiers dan in de ochtend met zijn allen wakker te worden op een paar vierkante meter en in de late avond spelletjes te spelen aan een wiebelende tafel.
Tim leest zijn derde boek uit als ik de rust na een week vind om aan de eerste te beginnen.
Na een week komen goede vrienden op dezelfde camping. Ze hebben een schattig huisje met vaatwasser en kachel. Heel af en toe of misschien iets te vaak falen we in ons “back to basic” campingleven door ons teiltje plastic gore servies vol gespaarde mieren lekker in hun vaatwasser te legen. We genieten enorm van de momenten samen.
En toch breekt na een dag of 10 mijn welbekende heimwee gevoel aan. Ineens komt dat! Ik wil naar huis! Elk jaar ervaar ik weer hetzelfde. Of het nu gaat om een scheet die ik dan kan laten op mijn eigen wc zonder bang te zijn dat mijn Belgische buurman daar straks nog een nummer over schrijft of het plaatsnemen in mijn vertrouwde hoekje van de bank, ik voel verlangen naar Heemskerk.
Super stom als je zo lang verlangt naar vakantie dat dit gevoel weer komt. De 60 bulten op Duuk zijn benen waar ontstekingen in zijn gekomen vergroot net even wat meer de wens voor wat schone handdoeken thuis.
Terwijl Tim mij altijd steunt door normaal te pakken en een dag later de boel af te breken, negeert hij mijn heimwee nu volledig en blijft standvastig dat we blijven. Gelukkig maar, want het gevoel van heimwee kan blijkbaar ook weer wat verdwijnen. De laatste twee avonden staar ik midden in de nacht naar de mooiste sterrenhemel ooit, zie samen met Tim mijn eerste vallende ster en kruip vervolgens (bijna onderkoeld) voldaan onze tent in en geniet nog even van dat fijne geluid van die rits.
Zeker dat zonnetje wat zich de laatste dagen heeft laten zien maakt dat we met een voldaan gevoel weer op weg naar huis zijn. Wiep kan niet wachten om een hap te nemen van een broodje grilworst wat mijn lieve moeder in de koelkast heeft gelegd en ik verheug me op de krassen op mijn benen van blijdschap als Kees ons weer ziet.
En misschien moet ik mezelf niet voornemen om volgend jaar al ons geluk proberen in te zetten op de zomervakantie. Een middagje barbecue in de tuin is ook goud waard met zijn viertjes 😉. Enne… volgend jaar toch een stukje zuidelijker misschien zodat mijn kleedje thuis kan blijven?
Velorail
sanne.world 